به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، واکسن‌ها با ایجاد موثر سلول‌های ایمنی که عمر طولانی دارند، اغلب برای بیش از چندین دهه، جادوی خود را انجام می‌دهند. این سلول‌های ایمنی هم یک سد محافظتی ایجاد می‌کنند که می‌تواند از عفونت مجدد جلوگیری کند یا آن را به حداقل برساند و هم یک حافظه که به ما اجازه می‌دهد یک مهاجم قدیمی مانند یک ویروس را تشخیص دهیم و قبل از اینکه باعث بیماری شود آن را بکشیم. آنتی‌بادی موجود در خون ما که مانع تولید این مهاجم‌ها می‌شود، توسط پلاسماسل‌هایی با طول عمر طولانی ساخته می‌شود و در حالی که اهمیت این سلول‌ها همیشه مشخص بوده است، چگونگی و زمان تولید آن‌ها پس از واکسیناسیون همچنان یک راز باقی مانده است.

یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی دکتر مارکوس رابینسون و پروفسور دیوید تارلینتون از آزمایشگاه حافظه ایمنی دانشگاه موناش نشان داده‌اند که چگونه سلول‌های حافظه ایمنی در مغز استخوان در حدود یک سلول در ساعت برای چندین هفته پس از ایمن سازی ذخیره می‌شوند. محققان از یک سیستم ژنتیکی در موش‌ها برای نقشه برداری از تجمع تدریجی این سلول‌ها استفاده کردند. این سیستم که تایم لپس نامیده می‌شود، به محققان اجازه می‌دهد تا تمام پلاسماسل‌های موجود در یک زمان مشخص را پس از واکسیناسیون را به‌طور غیرقابل حذف علامت گذاری کنند و سپس بعدا بازگردند و آن‌هایی که زنده مانده‌اند و در نتیجه عمر طولانی دارند را شناسایی کنند. محققان با انجام منظم این کار پس از واکسیناسیون، تاریخچه تجمع این سلول‌های با طول عمر بالا را نشان دادند و مشخص کردند که چه زمانی ساخته شده اند و به کجا رفته اند.

پس از دریافت واکسن، ما تا حد زیادی در برابر آن بیماری مصون می‌مانیم، زیرا بدن ما تامین مداوم آنتی بادی علیه این بیماری ایمن شده را فراهم می‌کند و در اصل اطمینان حاصل می‌کنیم که بدن با این آنتی‌بادی‌ها پر می‌شود. در حالی که ما مکان‌هایی را در بدن می‌شناسیم که پلاسماسل‌های با عمر طولانی در آن‌ها تولید می‌شوند، از جمله غدد لنفاوی، روده و لوزه‌ها، این‌که چه چیزی باعث می‌شود برخی واکسن‌ها منجر به باقی ماندن و چسبیدن این سلول‌ها برای دهه‌ها در این نقاط شوند در حالی‌که واکسن‌های دیگر باعث ناپدید شدن پلاسماسل‌ها پس از چند ماه می‌شوند، ناشناخته مانده است. با توجه به علاقه جهانی به مصونیت طولانی مدت ارائه شده توسط واکسن های کووید، ضرورت بیشتری برای درک این فرآیند وجود دارد.

 برای مثال محققین در یک تحقیق از یک مدل موشی که یک پروتئین فلورسنت به نام پروتئین TdTomato را فقط در سلول‌هایی که به طور خاص آنتی بادی علیه یک واکسن خاص تولید می‌کنند، بیان می‌کند، استفاده کردند. از آنجایی‌که این سلول‌ها فلورسانس می‌شدند، امکان ردیابی تک تک سلول‌های تولید شده و محل نگهداری آن‌ها وجود دارد. در ادامه از یک سری ابزار برای شناسایی پلاسماسل‌هایی که توسط واکسن تولید شده‌اند استفاده شد. تمام پلاسماسل‌ها در مدل موشی، پروتئین فلورسنت را بیان می‌کردند و در میان آن‌ها، آن‌هایی را که واکسن را تشخیص می‌دادند شناسایی کردند و در نهایت با استفاده از تایم لپس، می‌دانستند که این سلول‌ها چه زمانی ساخته شده‌اند و در نتیجه چند ساله هستند

به گفته پروفسور تارلینتون، مطالعه این سلول‌ها در زمان تولد، بالغ شدن و ذخیره شدن آن‌ها برای محافظت از ما در برابر تهاجم مکرر یک ویروس یا باکتری خاص می‌تواند به درک ما از نحوه به‌کارگیری سلول‌های پلاسماسل با عمر طولانی کمک کند. پیچیدگی این مطالعه به محققان اجازه داده است تا جنبه های دیگر ایجاد ایمنی خاص را تعیین کنند.

پایان مطلب./